Zo dat gaat ineens wel erg snel....
Vanmorgen werd ik gebeld door het ziekenhuis (IJsselland). Of we vanmiddag om 14.00 uur konden komen om met de orthopedisch chirurg, verpleegkundige en de anesthesioloog te praten.
Ebe opgepikt van school (gelukkig kan hij nog wel zijn M&O toets maken en mist hij alleen geschiedenis) en hup weer richting Capelle a/d IJssel.
Per gesprek even de dingen die me zijn bijgebleven (beetje murw van alle informatie).
Gesprek 1: met orthopedisch chirurg dokter Van Noort
Er kwam een operatie-plekje vrij op maandag en ze moest direct aan Ebe denken.
De beslissing is uiteraard aan ons. We mogen ook nog langer denken en later voor een operatie gaan. Maar Ebe kan volgens haar zonder kruisband niet gaan voetballen. De kans op andere/ergere schade aan de knie is dan zeer groot.
Een operatie is echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn. De knie zal wellicht eerder slijten dan een gezonde knie. De kans op weer een kruisband-blessure is na operatie 1 op 4 (!). Dit is een wereldwijd percentage. Hier schrok ik wel van.
Als ze gaat opereren kijkt ze direct naar de andere beschadigingen in de knie (meniscus en buitenband) en probeert deze ook aan te pakken. De operatie zal mede daarom wel ongeveer 2 uur gaan duren.
Een belangrijke vraag die wij hebben gaat over de groeischijf van Ebe. Die is nog niet helemaal dicht. Bij de operatie wordt er een gaatje door de knie en dus door de groeischijf geboord. Kan dit geen kwaad? De dokter zegt van niet. Het is niet de hele groeischijf die beschadigt, het is een gaatje van 8 mm doorsnede. Het ene been zal niet langer worden dan het andere en als er een verschil ontstaat zal dat minder dan 1 mm zijn.
Ze maakt twee sneetjes. De hamstring (meestal twee stukjes) 'pakt' ze door één van de sneetjes. Van de hamstring maakt ze een 'mooie nieuwe kruisband', die ze vastzet met twee oplosbare schroeven. Soms moet ze in een jonge knie (als het bot nog zacht is) nog een extra nietje erin zetten. Dit moet er dan na ongeveer een jaar uitgehaald worden (kan vervelend voelen aan de buitenkant bij slanke mensen).
Om de operatie door te laten gaan heeft ze twee 'ja's' nodig. Ebe zegt direct volmondig ja. Ik ben nog bezorgd. Moeten we niet wachten tot hij uitgegroeid is? Ik vraag de dokter wat zij zou doen als het haar kind was. Ze zegt dat ze bij een operatie ook kijkt naar het type mens. Ze heeft zelf ook een sportieve zoon (iets jonger dan Ebe). Bij een kind dat zo graag wil sporten/voetballen zou ze ook voor een operatie kiezen. Dit zei ze niet zo direct, maar dat maakte ik op uit haar woorden. Dus van mij ook een voorzichtige 'ja'.
Ebe zal (waarschijnlijk) als eerste aan de beurt zijn op maandag omdat hij de jongste is die geopereerd gaat worden. Maar de planning staat nog niet helemaal vast, we worden hierover nog gebeld. Als hij de eerste zou zijn moet hij zich om 8.00 uur melden.
Gesprek 2: met een verpleegkundige (...)
De verpleegkundige vertelt meer over de praktisch zaken. Wat me is bijgebleven is dat Ebe na de operatie zichzelf nog 20 dagen een injectie in zijn buik moet geven om trombose tegen te gaan. En dat hij sterke pijnstillers meekrijgt (o.a. diclofenac) na zijn operatie.
Ook horen we dat hij een nachtje moet blijven in het ziekenhuis. Daar had ik niet op gerekend.
Gesprek 3: met een anesthesioloog
We nemen gewicht (64 kg), lengte (1.79 m) en gezondheid van Ebe door. De bloeddruk wordt gemeten (113/61).
De anesthesist legt uit wat de verdovingsmogelijkheden zijn. Het zijn er twee: de ruggenprik en de volledige narcose. We kiezen voor het laatste. Hij legt uit dat bij jonge gezonde mensen beide methoden even veilig zijn. De narcose is 'best lekker' zegt hij. Het lijkt net of je maar 30 seconden slaapt en dan word je alweer wakker. Wel kun je misselijk zijn als je weer wakker wordt (soort wagenziekte) en nog een paar dagen (zeer) vermoeid.
Ebe vindt dat we allemaal aardige en slimme mensen gesproken hebben, en dat vind ik eigenlijk ook wel. We hebben er vertrouwen in.
 |
| Veeeeeeel informatie, poeh |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten